در مه بخوان

زمین شخم خورده است و جهان منقلب شده است. یعنی که از زمین میوه‌های فصل می‌روید و از گوشه‌های جهان انسان برهنه ظهور می‌کند. و من وقتی قلم به دست می‌گیرم، دیگر نمی‌دانم تاریخ چیست، اسطوره چیست، متن کهنه کدام است و ایسم‌ها و ایست‌های مکتبی چه می‌گویند. و آیا این چه می نویسم، ترجمه‌ی قصه مولوی به یک تم روز است؟ تاریخ عهد ناصری به روایت فرداست؟ یا جستجوی نیمه آن کارمند آویخته در اداری ثبت است؟ هر چه هست، اگر شما بتوانید با یک دانه چپق، دو خشتک پاره و یک قهوه‌خانه مفلوک(این فقه یک مثال برای طرز کار اندیشه خلاق است) خطوطی در نوشته رسم کنید و با ترکیب این خطوط دهشتی به ابعاد جهان بیافرینید که شیره خام تمام عناصرش از قعر لایه‌های شما جوشیده باشد، بله این جاست که یک اتفاق در حافظه آینده روی داده است و شما مورچه خردی را با سحر ذهن خود بدل به یک نهنگ عظیم‌الجثه کرده‌اید.