باغ شب نمای ما

شاه در پناه تخت طاووس ایستاده، خیره به باغ بیرونی، تصنیف «باباجان یکی یه پوله خروس» را به سوت می نوازد و آهسته بشکن می زند. عمله خلوت دست ها را جلو گذاشته، سرها به زیر، عین مهره های شطرنج که در خانه های خود درست چیده شده اند. فقط اعتمادالسلطنه است که نزدیک تخت دو زانو روی قالیچه نشسته، روزنامه ای به شکل طومار میان انگشتان خود گرفته عبوس است. کمی بعد آقا مردک از پشت تخت طاووس برمی خیزد و با یک گلدان نقره میان دو دست، کرنش کنان عقب می کشد. و آنگاه سرها نظاره کنان به شاه بالا می آید... در این صحنه درباریان و اهل اندرون می روند و می آیند و گویی در یک فضای سیال مه آلود، آرام شناورند. آقامردک: قبله عالم آسوده شدند. حاجب الدوله: از بخت ما ریزه خواران خاکپای همایون است. شاه: این گلدان آنتیک دیگر دل مان را زده است؛ فی المجلس چند می خرید آقایان؟ امین خاقان:نقش و نگار نقره اش کار دست بهزاد است. امین خلوت: شاید هم هنرنمایی شاهنوازخان. حاجب الدوله: هنر دست هر که باشد، شأنش در این است که گلدان پیشاب قبله عالم است. امین خاقان: به موزه «لوور» اهدا فرمایند! شاه: افسوس که ما شبانه روز یک وعده طهارت می کنیم؛ آن هم نه داخل گلدان! (از پناه تخت بیرون می آید) خان اعتماد! شما که البته گیس سفید باشی درب خانه اید، در این باب چه رأی می زنید؟ اعتمادالسلطنه: قبل را نمی دانم چه قسم طهارت می فرمایند؛ ولی در باب دبر از ملک الحکمای قزوینی شنیده ام... شاه: آه... اعتماد! ما به جمله های قصار این فیلسوف قزوینی علاقه ای نداریم. (با خنده روی تخت طاووس می افتد) خوب، حال چیست آقایان؟ اعتمادالسلطنه: غلام روزنامه می خواندم قربان. امین خاقان: اعلیحضرتا...