شب به خیر جناب کنت و کاکتوس

من فقط واسه آدمای کله گنده می دوختم؛ اونم چی؟ با جلذقه عین توی تابلو. نه گمون کنی رز؛ یکیش همین آقای ملکوتی: ماشین می فرستاد در دکون با چه عزتی منو سوار می کردن و می بردنم خونه. همون جا اندازه می زدم و قیچی می ذاشتم و یه تیکه می رفتم سایز، سایز خودش. بگی یه تیریشه کم و زیاد می شد، اصلا! شگرد داشتم خب کشکی نبود که. بعدشم پروب و سر وعده تحویل می دادم چکه مث عروس. تازه خیال می کنی مزد می گرفتم که، نخیر! فقط ناز شست: سکه های طلا، ساعت آنتیک.