رژ قرمز

سیامک گلشیری یکی از نویسندگان پُرکار و شناخته‌شده‌ی روزگار ماست. او رمان‌ها و مجموعه ‌داستان‌های موفقی را در کارنامه‌ی خود دارد و یکی از پُرخواننده‌ترین نویسندگان بیست سالِ اخیر ادبیات ایران بوده است. تازه‌ترین کتابِ او، رُژِ قرمز، مجموعه‌ای ا‌ست از داستان‌های کوتاهش که از نظرِ درون‌مایه و اجرا تا حدی به‏هم نزدیک هستند اما فضاهای گاه متفاوتی دارند. کتاب بیست و دو داستانِ کوتاه دارد. در این داستان‌ها می‌توان محورهای مهمِ جهانِ سیامک گلشیری را به ‏خوبی دید؛ تنهایی آدم‌های او که معمولاً به دستِ یک اتفاقِ ساده یا مرموز به خطر می‌افتد و باعث می‌شود آن‌ها وجوهی دیگر از درونیاتِ خود را برای خواننده آشکار کنند. زبانِ گلشیری خون سرد، روایی و البته دور از صفت‌سازی و آرایه‌پردازی ا‌ست. زبانی که به داستان‌گویی و نمایشِ تصویری روایت بیش از هر چیز اهمیت می‌دهد و برای همین آدم‌های معمولی او در بافتارِ این زبان بسیار ملموس به‏نظر می‌آیند. رُژِ قرمز انواعِ روایت‌هایی را در خود گنجانده که مخاطبِ سیامک گلشیری را درگیر می‌کند. دیداری اتفاقی، همکلامی با یک راننده‌ی تاکسی در دلِ شب، زوج‌های در آستانه‌ی فروپاشی و... از موتیف‌های همیشگی این داستان‌نویس محسوب می‌شوند. این‏ها داستان‌هایی ‏اند که معمولاً یک اتفاقِ عجیب مسیرشان را تغییر می‌دهد.