قصه های بهرنگ

«مثل قارچ زاده نشدم بی پدر و مادر، اما مثل قارچ نمو کردم، هرجا نَمی بود به خود کشیدم و شدم معلم روستاهای آذربایجان، پدرم می گوید اگر ایران را بین ایرانیان قسمت کنند، از این بیشتر سهم تو نمی شود.» این سخن صمد است، معلم کودکان، قصه نویس بچه ها، انسانی که غمخوار کودکان برهنه پا بود و دغدغه اش آموختن به آنها و بالنده تر کردنشان، صمد دیر نپائید، جوان بود که ارس همان رودخانه ای که به آن عشق می ورزید. جانش را ستاند و دغدغه هایش ماند برای مازماندگان. اما دریغا که کسی همانند صمد بهرنگی نه آمد و نه شد.