میم عزیز

محمدحسنِ شهسواری از مهم‌ترین داستان‌نویسان پانزده سالِ اخیرِ ادبیات ایران است. او که پیش از این با رمان‌هایی مانندِ پاگرد و شبِ ممکن توجه انبوهی از مخاطبانِ ادبیاتِ داستانی را به خود جلب کرده بود، بار دیگر با رمانِ میمِ عزیز مخاطبش را غافلگیر می‌کند. میمِ عزیز نُهمین کتابِ داستانی منتشرشده‌ی محمدحسن شهسواری است شخصیتِ اول این رمان یک نویسنده است. او همزمان مشغولِ نوشتن یک رمان و یک فیلم‌نامه است و منبع الهامش شخصیت‌های اطرافش است. قهرمانِ شهسواری در این مسیر علاوه‌بر رمانِ خود رمانی دیگر هم در دلِ متن می‌نویسد که متفاوت است با روزگارِ خودش. استفاده از انواعِ خُرده‌روایت‌ها و تکنیک‌های داستانی رمانِ میمِ عزیز را به یکی از رمان‌های متمایز این نویسنده بدل کرده است. نویسنده‌ای که علاقه‌ی ویژه و ملموسی به داستان‌گویی و روایت دارد و غافلگیر کردنِ مخاطبش با اتفاق‌هایی پیش‌بینی‌نشده. شهسواری میمِ عزیز را با توجه به تکثری نوشته که شخصیت‌ها و قهرمان‌های او با آن مواجه شده‌اند. داستانی از روزگارِ معاصر و انسانی که برای تثبیت خود ناچار به روایت شده است و برای این روایت باید از «دیگری» استفاده کند.