در آمریکا

از فراز کوه‌ها، صلیب به دست می‌آیند، سرزمین موعود را از دور می‌بینند نوری کبود در آن درّه دور می‌رقصد و قبیله آن‌ها به سویش روان است...
وآن‌ها خود هرگز نخواهند آمد!
آنها هرگز بر ضیافت زندگی تکیه نخواهند زد، و شاید فراموش، فراموش، فراموش شده باشند. همچون امواجی که به سنگریزه های ساحل نزدیک می‌شوند، دقایق عمر ما نیز به پایان خود نزدیک می‌شوند؛
پس برایم بگو که چطور پرواز خواهیم کرد، به کدامین سو، بال خواهیم گشود و با خود چه خواهیم برد. و بختت را با خود مبر، اندوهت را با خود ببر و مرا به حال خود رها کن؛
زیرا، در کنار این بهشت، با اندوه رنگ‌پریده تو، چیزی بگو که قادر به گفتنش نبودی، تا من نیز با تو همراه شوم.