ما و ماکیاولی

چرا این همه تفسیر پراکنده پیرلمون ماکیاولی وجود دارد؟ چگونه است که نوشته های او کماکان برای شکل های متنوعی از سلائق و گرایش های سیاسی، الهام بخش، گیرا، و برانگیزاننده اند؟ آیا ماکیاولی کسی است که با بی اعتنایی به اخلاق،فنون حکومت مزورانه را تدوین کرده و هوادار کار بست ابزار آلات دروغ و خشونت در سیاست بوده؟ یا کسی است که به جمهوری و شیوه های دموکراتیک و بورژوایی اداره ی امور سیاسی علاقه داشته؟ چگونه می توان او را،که اینقدر فریبنده است،از پس همه ی پیش فرض هایی که متون اش را فرا گرفته اند خواند، و به فضای کلی تفکری که او در آن قرار داشت نزدیک شد؟
آلتوسر در این کتاب تلاش کرده تا دو برنامه ی مشخص به موازات هم پی گیرد: (1) در پی آن بوده تا از منظری فلسفی،پاسخی برای پرسش های فوق بیابد و به جایگاه نظری ماکیاولی وضوح و دقت بخشد، (2) پس از آن،اراده کرده تا با بهره گیری از چشم انداز تحلیل طبقاتی مارکسیستی،به خویشاوندی و قرابت ماکیاولی با اندیشه ی کسانی هم چون مارکس و گرامشی نظر کند و هوادارن حقیقت موثر را در برابر همه ی کسانی قرار دهد که در جهان بازنمایی های خیالی گام می زنند.