سینمای اگزیستانسیالیستی

در کدام برهه های تاریخی آدمی با ورطه هولناک بی معنایی رو در رو شده و آیا توانسته چشم در چشم آن بدوزد یا در پی راه های گریز از مسیر ایدئولوژیک آن بوده است؟ یکی از مفاهیم اساسی اگزیستانسیالیسم جنبشی برآمده در دل وضعیتی که شاید در آن خیلی ها در کره خاک به خوبی با بی معنایی آشنا بودند/بوده اند-معنا (و بی معنایی) زندگی بشر است. در کتاب حاضر، ویلیام پامرلو به واسطه تحلیل و نقد فیلم هایی که خاصه به مسئله معنا در زندگی بشر می پردازند تصویری از شخصیت هایی به دست می دهد که او در مقابل از شخصیت هایی در این فیلم ها برایمان حرف می زند که استقامت به خرج می دهند و از زیر مسئولیت خود شانه خالی نمی کنند؛ و مالا خود معنا را در زندگی شان برمی سازند. اما پامرلو برخلاف سارتر (در دوره اگزیستانسیالیستی کارش) از یاد نمی برد که وجه اجتماعی و جمعی این بی معنایی و در نتیجه تاثیر جامعه بر سوژه های انسانی را در نظر بگیرد؛ و از همین رو خواندن کتاب حاضر در این روزها می تواند برای ما ایرانی ها معنادار باشد.