نامه های خلیل مکی

این نامه ها- صرف نظر از محض اطلاعات ریز مضبوط در آن ها که در جای دیگری نیست-باز هم ملکی را بازتر و بی پوشش تر از پیش نشان می دهند. و چیزهایی از سادگی روان شناختی اش، از رک گویی بی امان و غیر سیاست مدارانه اش، از اعتماد به نفسش، از گذشت و چشم پوشی اش، از انعطاف سیاسی اش، از کم حوصلگی و حساسیتش نسبت به «حماقت» دیگران و بی اعتنایی آن ها به «عقل و منطق» و (به همین دلیل) از سهل انگاری اش نسبت به جنبه های عاطفی اعتقادات سیاسی، از مناعتش، از دست تنگی اش، از بیماری هایش، از روابط و مسائل خانوادگی اش و از چیزهای دیگری حکایت می کنند که فقط کسانی که او را خوب می شناختند با آن آشنایی دارند. این کتاب اساسا به کار دو گروه می خورد: خوانندگانی که به تامل در تاریخ سیاسی و اجتماعی ایران در قرن بیستم- و به ویژه تاریخ نهضت ملی، حزب نیروی سوم و جامعه ی سوسیالیست ها، و پدیده غیر عادی خلیل ملکی- علاقه ی ویژه ای دارند، و پژوهندگان و تاریخ نگارانی که حرفه ی آن ها تحقیق در تاریخ آن دوران است.