شهر هر چقدر بزرگ‌تر می‌شود اتاق من تنگ‌تر می‌شود

من تنهایم

دنبال رنج کشوری هستم که مرا آواره کرد 

صدای فیروز با من روبه‌رو می‏شود 

مانند شمشیر :

«روزی به محلۀ خودمان برمی‏گردیم» 

من تنهایم، 

مانند قطارهای قدیمی سفر می‏کنم 

همراه همۀ سرزمین‏ها 

برای سرزمینی که روزی مال ما خواهد شد، 

و روزی که تنها به خانه می‏آیم 

جیبم را می‏گردم 

حافظۀ کودکی‌ام را می‏گردم 

زیر تخت را 

بالای غروب را 

و میان چمدان‌ها را 

و میان سوراخ‏های جوراب را جست‌وجو می‏کنم: 

ندیدی کشور من کجا گم شد؟!