کبوترهای آبی خیال

ﺟﺎﺩﻭﯼ ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﻠﻤﺎﺕ، ﺗﻤﺎﻡ ﺭﺍﺑﻄﻪﻫﺎﯼ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺷﻌﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻢ ﻣﯽﺯﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﻭﺍﻗﻌﯿﺘﯽ ﮐﻬﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﺟﺎﻥﻫﺎ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﮐﻨﺪ. ﺟﺎﺩﻭﯼ ﻟﺤﻦ ﺷﻌﺮ، ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩﺍﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﯽﺑﺮﺩ ﺗﺎ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺗﺎﺯﻩﺍﯼ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﺪ، ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺩﺭ ﻟﺤﻦ ﮔﻮﯾﻨﺪﻩ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩٔ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺷﻌﺮ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻠﻤﺎﺕ. ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﺷﻌﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪٔ ﻫﻨﺮﻫﺎ ﺳﺒﺰ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﺭﺷﺪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﻣﯽﻣﺎﻧﻨﺪ. ﭼﻪ ﺧﻮﺵ ﮔﻔﺘﻪﺍﻧﺪ «ﺷﻌﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﺁﯾﻨﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﯿﻨﯽ».