نیست

اوقات تلخ و وضع خراب و هوا پس است

من تاب قهر یار ندارم بگو بس است

رعنا بتی که آب و گل آفرینشش

از چشمه‌ای مبارک و خاکی مقدس است

ای جان بر لب آمده لب‌های دوست را

آرام‌تر ببوس که این غنچه نورس است

آشفته خاطرش مکن ای پیک و بازگرد

حتی مگو که نامه به خط فلان کس است

زندانی امیدم و می‌دانم این قفس

هر قدر هم بزرگ شود باز محبس است

لازم نبود نام خودت را بیاوری

فاضل همین که شعر تو را بشنود بس است