دره دراز و مرگ و زندگی

جان استن‌بک، زاده‌ی 1902، رمان‌نویس شهیر آمریکایی‌ است که آثار واقع‌گرایانه‌اش تصویری از زندگی انسان معاصر را به نمایش می‌گذارد. تلاش بی‌وقفه‌ی او برای انعکاس واقعیات تلخ و پر از گزند طبقات فرودست و دور شدن از فضای رمانتیک حاکم بر ادبیات آمریکا، باعث شد که آثار وی طی چند دهه تبدیل به روایتی از تاریخ نانوشته‌ی مردمان این سرزمین شود.
توصیف بی نظیر استن بک از خانواده‌ای آواره و مصیبت‌زده در کتاب خوشه‌های خشم (1939)، شاهکاری را به ادبیات آمریکا افزود که در همان سال با ستایش منتقدین، جایزه ادبی پولیترز را به خود اختصاص داد.
استن‌بک نویسنده‌ای پرکار بود و آثاری چون در نبردی مشکوک (1936)، موش‌ها وآدم‌ها (1937)، راست? کنسروسازان (1944)، اتوبوس سرگردان (1947)، شرق بهشت (1952)، روزگاری جنگی درگرفت (1958)، زمستان نارضایتی‌ها (1961)، سفرهای من با چارلی (1962)، همچنین مروارید، اسب سرخ، مرگ و زندگی و دره‌ی دراز در کارنامه‌ی درخشان او دیده می‌شود.
تجربیات شخصی نویسنده، از کارگری تا نویسندگی، پل ارتباطی او با لایه‌های تحتانی اجتماع بود.
کشور ما از دیرباز با آثار استن‌بک آشنا بوده است، زیرا زبان او روایت‌گر درد مشترکی‌ از تمامی انسان‌ها، فارغ از هر نژاد و ملیت است.
اگر جادویی در داستان‌نویسی وجود داشته باشد، هیچ‌کس به مانند اشتاین‌بک قادر به انتقال آن به دیگران نخواهد بود. برای انجام این کار نویسنده باید دغدغه این را داشته باشد که با پیشروی اتفاقات داستان، چگونه مخاطب را در خلق داستان خود شریک سازد. «دره دراز» به عنوان یکی از به یادماندنی‌ترین مجموعه داستان‌های اشتاین‌بک، نمونه‌ای بی‌بدیل از این شیوه نگارش است. کتاب در قالب پنج داستان مجزا، روایت‌گر زندگی انسان‌هایی فراموش‌شده در حاشیه‌ای‌ترین شهرهای آمریکاست که رنج و مصیبت زندگی آنان، احساسی عمیق از شگفتی، هم‌دردی و درک مسائل انسانی را در مخاطبین خود به وجود می‌آورد.