بدعتها و بدایع نیما یوشیج

"بدعت ها و بدایع نیما یوشیج" اثری است از "مهدی اخوان ثالث" متخلص به "م. امید" که در آن مجموعه ای از چند مقاله ی او در مورد "نیما یوشیج" کنار هم قرار گرفته و به نوعی ادای دین شاگرد در حق استاد و معرف آرا و بدایع "نیما یوشیج" است. در میان شاعران نیمایی، "م. امید" از متعهدترین افراد بود که بیش از هر شاعر دیگری به ذهنیات، و نحوه ی بیان "نیما" وفادار ماند. می توان گفت سهمی که "مهدی اخوان ثالث" و "احمد شاملو" در معرفی شعر "نیما" به محافل ادبی داشته اند، بسیار در پذیرش آن به عنوان سبکی نو و سپس شکوفایی اش نقش داشته است. "اخوان" هم همچون "نیما" نشان داد که صرف بدیع بودن زبان، به اثر رنگ تازگی نمی بخشد و این فکر و نگاه شاعر است که باید نو شود.
نثر کتاب "بدعت ها و بدایع نیما یوشیج" از همان طنین دلنشین و فضای گرم نوشته های "مهدی اخوان ثالث" برخوردار است و مانند دیگر آثار وی، رد ذوق شاعر بر مطالب کتاب دیده می شود. "م. امید" ساختار این کتاب را به این شکل طراحی کرده که در آن، طی هر بخش به یکی از تصرفات زبانی و شاعرانه ی نیما اشاره می کند و سپس در بحث با یک چهره ی فرضی، که به نظر می رسد ترکیبی از آرای ادیبان مخالف نیما را ارائه می کند، به عرضه ی نمونه هایی از بزرگان شعر و ادب فارسی می پردازد و به این شکل تصرفات نیما را توجیه می نماید. در مجموع این کتاب و دیگر آثار "م. امید"، خوانندگان را بیشتر با شعر نوی نیمایی و عملکرد ادبی "نیما یوشیج" آشنا می کند.