شام خصوصی نزار قبانی

از مقدمه‌ی نویسنده:
از خوش‌‌شانسی‌‌های من در زندگی این بود که بخش عمده‌‌ای از زندگی‌‌ام را در همسایگی نزار
قبانی در بیروت گذرانده و از دل‌‌انگیز‌‌ترین لحظات عمرم زمانی بود که در دفتر کارم سرگرم بودم
و نزار از طبقه سوم به دفتر من در طبقه دوم می‌‌آمد.
بیش‌‌تر از ده سال بود که چند بار او را در طول هفته می‌دیدم و این روزگار برایم تصویری از
زندگی، سرشار از گل و عطر و زیبایی است. چرا این‌‌گونه نباشد ؟ وقتی نزار فرزند دلداده زندگی
بود و حتی وقتی حرف‌‌های عادی و روزانه می‌‌زد؛ می‌‌شد صدای تپیدن دل‌‌های عاشقان و
کوبیدن نبض آزادگان را شنید. در ساده‌‌ترین عبارت‌‌هایش می‌‌شد او را شناگری دید که به
دنبال مرواریدی می‌‌گردد یا جواهر‌‌سازی که با دقت کلمات سهل و ممتنع را کنار هم می‌‌چیند
تا گردن‌‌آویزی چشم‌‌نواز بسازد. در طول ده سال یا اندکی بیش‌‌تر شاهد و دوست نزدیک و
همراه بسیاری از ‌قدم‌‌هایی بودم که نابغه بی-بدیل دنیای شعر برمی‌داشت.
از آن‌‌جا ‌‌که من نزار را به‌‌عنوان یک انسان و یک شاعر دوست دارم و ازآنجاکه در چنته‌‌ی ناچیز
خود خاطرات ارزشمند و گران‌‌قیمتی از او دارم؛ با خود فکر کردم که شاید بتوانم در شناساندن
بهتر او به دوست‌‌دارانش کمکی کرده باشم و با نوشتن خاطراتم که بی‌‌شباهت به خاطراتی
نیست که شماری از شاعران و دوستان و یاران و کسانی که با آن‌‌ها رفت‌‌و‌‌آمد داشته‌‌اند، از او
روایت کرده‌‌اند، بخشی از زندگی او را روایت کنم.