تئاتر و ترس

قبل از همه باید بگویم که تئاتر، استحقاق این‌ را ندارد که قهرمان زمانه‌ی ما باشد. هیچ‌کاری برای قهرمان‌بودن انجام نداده است. بالعکس تئاتر،
هرکاری را در راستای توقف موجودیتش انجام داده است. سرچشمه‌ی بنیادی و حیاتیِ خود را که همانا بازیگران باشند، رها کرده است.
همچنین آموزش و پروراندنِ هنرپیشه را به کناری گذاشته و هنر بازیگر دیگر امروزه
هیچ‌ اهمیتی ندارد. بنابراین، تئاتر هرکاری را انجام داده که قهرمان عصر ما نباشد، اما همزمان، جامعه همه‌کاری را انجام می‌دهد برای اینکه تئاتر به قهرمانی در روزگار ما بدل گردد.
چرا که تئاتر آخرین مکان آزادیِ واقعی‌ست. تمامیِ رسانه‌های دیگر در دستان اَبَرکمپانی‌های تولید‌کننده است. در حالی ‌که تئاترِ یارانه‌ای،
همچنان می‌تواند مکانی برای رؤیا و آزادی باشد.