ترک عادت قضاوت نادرست

ضاوت نادرست پاسخی اعتیادی به ضربه‌های روانی در عمق ریشه‌گرفته است، اولین ضربه روانی جدا‌افتادن از عشق است. از دیدگاه معنوی انتخاب ترس و جدایی به‌جای عشق، بین ما و حقیقت فاصله می‌اندازد و بدین‌گونه پیوند و اتصال خود با وجودمان را از دست می‌دهیم. در این شرایط به وجود خود پشت و آنچه را خیال می‌کنیم، به دیگران فرافکنی می‌کنیم. احساس گناه و اندوه تمام وجود ما را دربر می‌گیرد، زیرا در عمق وجود خود می‌دانیم که به عشق پشت کرده‌ایم؛ اما نمی‌توانیم احساس گناه خود را درک کنیم، ازاین‌رو تا بتوانیم از احساس‌کردن آن اجتناب می‌ورزیم. این‌گونه است که چرخه قضاوت نادرست به انگاره‌ای اعتیادی تبدیل می‌شود.

وقتی از احساس گناه، درد و تألم خود با فرافکنی آن به دیگران اجتناب می‌کنیم، به شکلی کرخت می‌شویم، مانند هر داروی خوب دیگر درد ما را بی‌حس و توجهمان را به‌ جایی دیگر جلب می‌کند. حتی ممکن است احساس وجد و شعف پیدا کنیم و شایعه، مثالی عالی است. هرگاه با دوستانتان دور هم جمع می‌شوید تا به شکلی از کسی انتقاد و درباره او قضاوت نادرست کنید، از جراحات احساسی خود اجتناب می‌کنید. از قضاوت نادرست همانند وسیله‌ای برای کرخت‌کردن خود و رسیدن به وجد و شعف استفاده می‌کنید. شایعه به‌ویژه بد است، زیرا در ما این توهم را ایجاد می‌کند که با دیگران در پیوند و ارتباطیم؛ اما واقعیت این است که با شایعه تألم خود را به دیگران تعمیم می‌دهیم.